.png "English"){kind=small}
Z okazji nadchodzącej wielkimi krokami premiery płyty "tardigrades will inherit the earth" miałem przyjemność porozmawiać z głównodowodzącym tego projektu, czyli wszędobylskim Nickiem Beggsem. Zdradził mi on dalsze plany grupy, opowiedział o tym, co można znaleźć w okolicach jego odtwarzacza winyli, ale też podzielił się swoim krytycznym spojrzeniem na to, w jakim kierunku podąża świat. Premiera nowego albumu jego zespołu the Mute Gods będzie miała miejsce 24 lutego.
Dawid Zielonka:
W trakcie słuchania nowego albumu the Mute Gods staje się jasnym, że to już wasze własne
brzmienie i to, co mogliśmy usłyszeć na debiucie nie było wypadkiem. Czy od
początku wiedziałeś, jak będzie brzmieć ten zespół, czy stało się to dopiero jasne,
kiedy zaczęliście wspólnie tworzyć?
Nick Beggs:
Myślę, że złożyło się na to wiele elementów, które chciałem włączyć w brzmienie
tej płyty i projektu w ogóle… masz rację, musiało to charakteryzować się
brzmieniem, które odzwierciedlałoby the Mute Gods. Dokonanie tego za pierwszą
próbą jest dość trudne, dlatego też na pierwszej płycie więcej
eksperymentowałem z różnymi stylami pisania. Wpłynęło na to też posiadanie 3,
4, a nawet 5 partnerów pomagających mi przy tworzeniu materiału. Wydaję mi się,
że jak już wypuściłem pierwszy album, nauczyłem się bycia obiektywnym w tej materii.
Miałem lepsze pojęcie na temat tego, co chciałem zawrzeć na drugim krążku, z
tego też względu czułem większą pewność siebie, aby przejąć kontrolę nad
procesem twórczym. To właśnie tym razem zrobiłem. Napisałem wszystko sam,
dzięki czemu miałem poczucie większej kontroli nad brzmieniem. Myślę, że będę
dalej dążyć w tym kierunku, a na trzeciej płycie będę mógł już tworzyć zupełnie
bez strachu.
DZ: Wygląda
też na to, że zdecydowałeś się ograniczyć skład do waszej trójki. Co do tego
doprowadziło?
NB: Tak,
trzech podstawowych muzyków – tzw. power trio. Do tego dwóch gości na płycie na
wokalach wspierających – moja córka i córka Rogera Kinga. Ich wokalne wsparcie
wprowadza dużo kolorytu. Chciałem też zaprosić do jednej piosenki mojego siostrzeńca,
który rapuje i pisze poezję, ale jakoś nie za bardzo to działało, ale obecność
córki na albumie była czymś wspaniałym.
DZ: Opowieści
przedstawione w nowych utworach są dość posępne, niektóre nawet niepokojące. Czy
mógłbyś nam przybliżyć, co chciałeś przez nie przekazać?
NB: Ten
album to uznanie… uznanie naszej kruchości, głupoty i niechybnego upadku. To
właśnie jego sedno. Wykluczając ostatni utwór, który jest piosenką miłosną,
która rzuca prawdopodobnie jedyne promyki słońca na ten album. Reszta jest o
kruchości, głupocie i śmierci ludzkości.
DZ: Ciekawi
mnie, jak to jest, że piszesz o tych wszystkich przerażających rzeczach, a
melodie mają pozytywny wydźwięk. Czy to było zamierzone?
NB: Cóż, myślę,
że spora liczba kompozycji, na przykład "Tardigrades...", jest zanurzona w tonacji
durowej, ale rozwijają się w bardzo molowy sposób, więc pojawia się uczucie
pewnego niepokoju. Przypomina mi to trochę uśmiechającego się Topornika i myślę, że
album ma w sobie coś z niego lub Ponurego Żniwiarza. Uśmiecha się, kiedy na
ciebie patrzy. Jest też w moim głosie pewna słodycz, kiedy śpiewam w pewnym
stylu. Chciałem, żeby album był melodyjny, ale w niektórych utworach jest też
gniew, kiedy oddaje się wręcz intonacji, a nawet deklamacji. Eksperymentowałem z
większą liczbą mrocznych tonów wokalnych, niż to było w przeszłości, i
zamierzam to rozwinąć jeszcze bardziej na kolejnych albumach. Mamy więc dużo
różnorodnych stylów wokalnych, za pomocą których przekazuję informacje i
opowiadam historie naszej wolności takimi jakimi je widzę. Przekazuję słuchaczowi swoje pomysły. Myślę, że to właśnie jest jedną z tych niepokojących
rzeczy na tym krążku. Nie daje on słuchaczowi szansy pojąć, co się właściwie
dzieje. Uważam, że po przesłuchaniu płyty można zadać sobie pytanie, czy to
wszystko było na poważnie? Czy naprawdę wierzysz w to, czego słuchasz?
DZ: Pracowałeś
w swojej karierze z wieloma utalentowanymi muzykami. Czy jest wciąż ktoś z kim
nigdy nie współpracowałeś, a marzysz o tym?
NB: Oczywiście,
że tak. Jest tylu świetnych muzyków, z którymi chciałbym współpracować. Jest z
kogo wybierać. Sęk w tym, że nadszedł czas, abym został artystą z prawdziwego
zdarzenia. Jestem zadowolony z ludzi, z którymi pracuję i jeśli ktoś nowy
chciałby ze mną pracować, myślę, że bym odmówił. Mając 55 lat, jestem w
momencie swojego życia, kiedy zmieniam się w sposób, w jaki nigdy nie sądziłem,
że jeszcze będę, więc moje priorytety się mocno zmieniły i zamiast uganiania się
za pracą z innymi utalentowanymi muzykami i chęci pracy z nimi, próbuję
ugruntować swoją pozycję samodzielnego artysty.
DZ: Skoro
jesteśmy przy temacie artystów, z którymi współpracowałeś, powiedz mi, czy
jesteś zaangażowany w prace nad nowym albumem Stevena Wilsona?
NB: Tak,
nowy album jest już nagrany i Steven jest w trakcie miksowania go.
DZ: Czy masz
zazwyczaj dużo do powiedzenia artystycznie na jego krążkach, czy rządzi Steven i jego pomysły?
NB: Steven
ma podobne podejście do swoich albumów jak ja do płyt the Mute Gods. Piszę
muzykę i zapraszam wszystkich do zrobienia tego, co robią najlepiej. W dawaniu
ludziom wolności w pewnych sferach, w których potrzeba upiększyć materiał, jest
element kreatywności. Steven ma właśnie takie same podejście. Ma wybitne i
nieugięte opinie na temat tego, gdzie pewne pomysły powinny zmierzać, ale jest
w stanie dać ci tę mglistą przestrzeń na wyrażenie siebie. Dobry pomysł jest
dobrym pomysłem. Jeśli coś działa, jest na to otwarty.
DZ: Nick Beggs
wraca do domu po dniu ciężkiej pracy. Jaką muzykę włącza, żeby się zrelaksować?
NB: Niczego
bym nie włączył. Jeśli już słucham muzyki, jest to zazwyczaj muzyka klasyczna.
W sumie to spojrzę na mój odtwarzacz winyli i powiem ci, czego słuchałem w
ostatnich miesiącach. Dobra,
co my tu mamy? Prince & the Revolution “Parade”, Black Sabbath “Sabotage”,
Jethro Tull “Songs from the Wood”, Prince “Around the World in a Day” i Michael
Franks “One Bad Habit”, mam też Pat Metheny Group “Offramp”, a i jeszcze John
Foxx “Metamatic”.
DZ: Całkiem różnorodna
kolekcja.
NB: Tak, jest tego więcej. Mam też jeszcze
starsze rzeczy. Roxy Music
“Flesh and Blood” i The Slits “Cut”. Tak, całkiem różnorodne rzeczy. To
nie te klasyczne albumy, których słucham. Mam jeszcze osobną sekcję z muzyką klasyczną. To tylko
winyle, a słucham też rzeczy w cyfrowym formacie na laptopie, ale często nie
mam ochoty słuchać muzyki, bo jestem zbyt zmęczony i wolę posłuchać audycji z rozmowami, czegoś na miarę Radio 4, lub obejrzeć serial telewizyjny.
DZ: Wyczytałem,
że nie chciałeś podpisać kontraktu ze Skunk Anansie, kiedy pracowałeś dla
Phonogramu. Muszę powiedzieć, że kocham ten zespół. Jak brzmieli w tamtych
czasach?
NB: Nie
nazywali się wtedy Skunk Anansie. To czasy przed tym. Myślę, że byli w trakcie
rozwoju, to był dopiero zalążek ich stylu, coś w nich było, ale nie do końca to
dostrzegałem. Widziałem Cassa (basista Skunk Anansie - przyp. red.) parę dni temu. Jest moim dobrym przyjacielem.
Znamy się od czasów, kiedy grał w zespole Terrence’a Trenta D’Arby’ego.
Grupa wciąż gra koncerty i miała świetną karierę... wciąż ma. Cieszy mnie to bardzo. Myślę, że ludzie
zajmujący się A&R (dział arstystyczny firmy fonograficznej - przyp. red.) wcale nie wiedzą, czym jest hitowy album, nikt tego nie
wie, mimo że nam się zdaje, że wiemy. Pakujesz dużo pieniędzy w znalezienie
kolejnego Rage Against the Machine czy czegokolwiek tam szukasz. Wciskasz kit
i uprawiasz polityczne gierki. Było mnóstwo rzeczy, które przeszły przez moje
biurko, których potencjału nie dostrzegłem i były też zespoły, z którymi miałem hity. Wszystko sprowadza się
do liczb. Frank Zappa miał ciekawą
opinię na ten temat. Powiedział, że w dawnych czasach nagrywania płyt i
branży A&R zarządcy dywagowali: “Nie rozumiem tego. Młodzież to lubi? Nie wiem, czy to jest dobre.
Myślisz, że to dobre? Wypuśćmy to. Spróbujmy szczęścia”. Czasem był
to sukces, a czasem nie. Potem pojawiły się te młodziaki, a byłem jednym z
nich, które zaczęły gadać, że wiedzą, co jest dobre dla ludzi do słuchania.
Lepiej nam było, zanim się pojawili, bo oni też nie wiedzieli, co jest dobre. Wszystko stało
się bardziej korporacyjne, zmieniła się polityka, było więcej zagarniania pieniędzy i były
te młodziaki niewiedzące, jak wypuścić przełomowy album. W pewnym sensie się
z tym zgadzam i muszę przyznać się z ręką na sercu, że byłem jednym z tych
ludzi. W ten sposób działa
przemysł muzyczny.
DZ: Jesteś
bardzo wszechstronny, jeśli chodzi o granie różnych gatunków muzycznych. Synthpop,
progresja, folk, muzyka celtycka… nie istnieją dla ciebie granice. Gdybyś był
absolutnie zmuszony grać jeden gatunek muzyczny przez resztę życia, jaki by
to był?
NB: [Westchnienie
i długa cisza] Dobra, jeśli miałbym grać tylko jeden gatunek muzyczny do końca
życia i mógłbym się z tego utrzymać, byłby to jazz, ponieważ jest to coś,
czego nie umiem grać, tym samym musiałbym się go nauczyć i studiować go, bo
jest on podobny do muzyki klasycznej. Jest to zupełnie inny język. Jest to gatunek, który stoi na
uboczu i musi być zrozumiany. Jest bardzo wymagający i skrywa w sobie wiele aspektów.
Zawsze chciałem móc grać jazz i beatboksować, i tworzyć w tych stylach, ale z
powodu braku pieniędzy z nich, nigdy się ich nie nauczyłem. Muzycy jazzowi w
większości mają trudności z utrzymaniem się z grania muzyki i nawet Miles
Davies kiedyś powiedział, że jazz nie niósł ze sobą dużej ilości pieniędzy
nawet, kiedy był już sławny. Więc gdybym mógł zarobić na życie jako muzyk
jazzowy, byłby to gatunek, który bym wybrał, ponieważ jest jednym z najbardziej
ekspresyjnych, improwizacyjnych i w pewnych aspektach najbardziej wymagających
gatunków. Musisz mieć wiedzę, wielkie predyspozycje i umieć grać bez prób.
Jeśli więc miałbym wybrać jeden gatunek muzyczny i mógłby on zapewnić mi stały
przychód, byłby to jazz, ale to niemożliwe, bo nie da się wyżyć z jazzu.
DZ: Może
byłoby to po prostu hobby. Coś, co byś robił dla przyjemności.
NB: Cóż,
nie robiłbym tego wtedy, bo muszę zarobić na życie. Muszę utrzymać dom i zapewnić pieniądze
mojej rodzinie, a to by mi na to nie pozwoliło. Nie grałbym chyba muzyki w
ramach hobby. Dla mnie to musi być wszystko albo nic. Musiałbym się temu w
pełni oddać lub po prostu to porzucić.
DZ: Patrząc na
listę zespołów, w których grałeś, i projektów pobocznych, w które byłeś
zaangażowany, muszę zapytać, jak znajdujesz na to wszystko czas?
NB: Nie jest to takie trudne. To w
sumie dwie proste rzeczy: myślenie i zarządzanie czasem. Ot cały sekret. Jeśli
rozważasz pewne rzeczy i rozplanowujesz je umiejętnie czasowo, możesz dokonać
wszystkiego. Mógłbym robić jeszcze więcej, ale nie chcę, bo lubię mieć
wystarczająco czasy, żeby się znudzić… no, ale nie jest to żadną tajemnicą.
Gdybyś mógł naprawdę przysiąść i przemyśleć wszystko logistycznie, wszystko,
czego potrzebujesz, żeby tego dokonać, umiejętne zarządzanie czasem wcale nie
byłoby takie trudne.
DZ: Muszę się
przyznać, że nigdy nie interesował mnie Chapman Stick. Jesteś kimś, kto
uatrakcyjnił dla mnie ten instrument. Kiedy usłyszałem “The Darkness in Men’s Heart”, byłem
pod wielkim wrażeniem. Kto sprawił, że ten instrument stał się atrakcyjny dla
ciebie?
NB: Wynalazcą Chapman Stick jest pan, który mieszka w Kalifornii. Nazywa się Emmett Chapman i tworzy ten
instrument od lat 60. Jest moim dobrym przyjacielem i inspiracją, więc to on
jest osobą odpowiedzialną za moje zainteresowanie tym instrumentem.
DZ: Na obydwu
okładkach swoich albumów pojawia się dziwna postać w garniturze z ekranem bądź
lustrem zamiast głowy. Co ona dla ciebie symbolizuje i czy ma jakieś imię?
NB: Tak,
nazywa się Mirror Man (Lustrzany człowiek - przyp. red.) i jest metaforą religii. Jest
metaforycznym ucieleśnieniem religijnym. Reprezentuje on twarze bogów, których
stworzyliśmy. Nie ma on żadnego sposobu, żeby się z nami komunikować, ponieważ
jest zmyślony. To my go
stworzyliśmy. Ja go stworzyłem. Dlatego też, jeśli spojrzycie na jedną z
jego twarzy, a patrząc z góry ma on ich pięć, zobaczycie samych siebie,
poczujecie więź z tym odbiciem i wyciągniecie własne wnioski w oparciu o to,
czym ono jest i kim jesteście wy. Jest to bezpośrednie nawiązanie do stworzenia przez nas boga i religii. Właśnie stąd wzięło się the Mute Gods, ponieważ
uważam, że żyjemy w czasach religijnych fanatyków, szerzycieli nienawiści i
radykalnych jednostek, które wypowiadają się w imieniu boga, a on pozostaje
dziwnie cichy. Nigdy nic na to nie odpowiada i to właśnie istota rzeczy i paradygmat
the Mute Gods.
DZ: Muszę
przyznać, że jest to jeden z najgłębiej przemyślanych opisów postaci ukazującej
się na okładce albumu, jaki kiedykolwiek słyszałem.
NB: Myślę,
że to bardzo wyrazista i frapująca ikona. Mówi ona sama za
siebie i będę jej konsekwentnie używać jako przekazu dla całego świata, ponieważ
musi on się przebudzić, sama religia musi się przebudzić. Musimy na siebie
spojrzeć i dojrzeć siebie. Nie ma boga. To my jesteśmy odpowiedzialni za to, co
dzieje się na świecie. To my
sprawujemy pieczę nad nim i to my ją utracimy z własnego powodu, z
powodu naszej głupoty.
DZ: Co dalej z
the Mute Gods? Czy pozostaną sprzeczni ze swoją nazwą?
NB: Słucham?
Czy pozostaną sprzeczni ze swoją nazwą? [śmiech] Pracuję już nad trzecim
albumem i będzie trzeci album, jeśli uda mi się go wypuścić w ciągu roku lub w
okolicach roku. Najlepiej jakoś o tej samej porze roku co ten. Ludzie pytają,
czy zagramy na żywo i naprawdę nie wiem, ponieważ to zależy od tego, czy
znajdzie się na nas popyt. Jeśli ludzie będą chcieli przyjść nas zobaczyć,
kupią bilety i płytę, to zbiorę zespół i zagramy parę koncertów, ale za
wcześnie, by wyrokować.
DZ: Dziękuję za wywiad i pozdrowienia
z Polski.
NB: Dzięki, Dave.
---------- ENGLISH VERSION ----------
Dawid Zielonka: After listening to the Mute
Gods' new album it becomes clear that this is your sound and what we can hear
on your debut was no accident. Did you know from the start what would this band
sound like or it was something that became clear when you started creating
together?
Nick Beggs: I think there was a lot of elements that I
wanted to amalgamate into the record and for the overall sound of the project…
and you’re right, it had to have a signature that sounds like the Mute Gods. And
to hit that straight off is quite difficult, so I think on the first record I
was experimenting a lot more with different songwriting themes, cause I had 3
or 4 or 5 different partners helping me with the material. I think once I
released that first record, I learnt how to be objective about it. I was more
determined about which parts to take to the second one, therefore felt more
capable of taking charge of writing the material on my own. And that’s what I
did this time. I wrote everything, and therefore felt that I had more control
over the sound. I think that will only develop now, because on the third record
I can go forward unabashed.
DZ: It also seems you settled on just the three
of you on this record. What’s the reasoning behind it?
NB: Yeah, the three core musicians – the power
trio. Two additional guests on the recording on backing vocals on two songs - my
daughter and Roger King’s daughter. They just add some backing vocals which
adds quite a lot of colour actually. I tried to have my nephew on one song,
cause he raps and he writes poetry, but it kind of didn’t really work, but to
have the daughter on it, it was great.
DZ: The stories told in the new songs are quite
grim, some even disturbing. Could you tell me a bit more about what you wanted
to say through them?
NB: This album is an acknowledgement. It’s an
acknowledgement of our fragility, our stupidity and our impending demise. And
that’s it really. Apart from the last song, which is a love song that has
probably the only ray of light on the record. The rest of the record is about
the fragility, stupidity and the death of mankind.
DZ: The interesting thing is that you write
about those horrifying themes and yet all the melodies seem positive. Was it
intended?
NB: Well, I think quite a lot of them, for
instance "Tardigrades...", are buried in a major key, but it develops in a minor kind of
way, so you have this rather unsettling sense about it. It’s almost like the
smiling Axeman. I think the record has a quality of a smiling Axeman about it
or the Grim Reaper, he’s wearing a smile looking at you. And I think that
there’s a sweetness to my voice when I sing in a certain way. I wanted to kind
of make it melodic, there’s also an anger on the certain tracks that I’ve gone
almost on a chanting, ranting vocal spur. I experimented with more dark vocal
tones than I’ve ever done before and I found some new styles on certain songs
which I’m going to develop further on the further albums. So there’s a whole
array of vocal styles in there, giving information and telling stories of our
freedom as I see them, getting the ideas across. And I think that’s one of the
unsettling things about the record, because it doesn’t really give you a chance
to really know what’s going on. I think after listening to the album you can
actually ask a question is it really serious, do you really believe this stuff?
DZ: You’ve worked with a lot of talented
musicians in your career. Is there still someone you haven’t worked with yet
that you dream of working with?
NB: Yes, of course. There’s so many great
musicians out there that I’d love to work with. You could take your pick. The
thing is, it’s time for me now to become an artist in my own rights. I’m very
happy with the people that I’m working with and if people wanted me to work
with them, I don’t think I’d do it. I’m kind of, at the time, at 55 I’m
reinventing myself in a way that I never thought I would, so my focus has
changed quite a lot from chasing or longing to work with other great musicians
to trying to establish myself as an artist in my own rights.
DZ: Speaking of the artist you’ve collaborated
with... Tell me, are you currently involved in the creation of Steven Wilson’s next album?
NB: Yes, the new album has been recorded and he’s in the process of mixing at the minute.
DZ: Do you usually have much to say creatively
on his albums or is it just Steven and his ideas?
NB: Steven takes the same sort of approach to his
albums as I do with the Mute Gods really. I kind of write the material and get
everyone to play their thing. There’s an element of creativity, giving people
freedom in a few areas when it needs to be embellished. Steven takes the same
approach really, you know. He has great, strong ideas about where certain
things should go, but he will afford you that nebulous area of self-expression.
A good idea is a good idea. If something’s working, he’s open to that.
DZ: Nick Beggs comes back home after a day of
hard work, what does he put on to relax?
NB: I wouldn’t put any music on. If I listen to
music I usually listen to classical music. I can tell you, I will look at my
vinyl and go to the last records I played on the turntable in the past months.
Ok, what have we got here? Prince and the Revolution “Parade”, Black Sabbath “Sabotage”,
Jethro Tull “Songs from the Wood”, Prince “Around the World in a Day” and
Michael Franks “One Bad Habit”, and then I’ve got Pat Metheny Group “ Offramp”,
and then John Foxx “Metamatic”.
DZ: Pretty varied collection.
NB: Yeah, it goes on. It goes back further than
this. Roxy Music “Flesh and Blood” and The Slits “Cut”. Yeah, that’s quite
varied. That’s not the classical stuff I’ve been listening to, but I have
another classical section which I’ve been listening to. That’s just the vinyl, cause I listen to stuff on digital format on my laptop,
but very often I don’t want to listen to music because of being tired and I
just want to listen to either talk radio, something like Radio 4 or watch some
streaming TV shows.
DZ: I read you wouldn’t sign Skunk Anansie when
you worked for Phonogram. I must say I love the band. What did they sound like
back then?
NB: Well, they weren’t called Skunk Anansie then.
It is before. I think they were developing, they were embryonic, there was
something there, but I couldn’t see it. I saw Cass (Skunk Anansie's bassist - editor's note) the other day actually. Cass
is a good friend of mine. I knew him since he was in Terrence Trent D’Arby’s
band. They're still touring, they had a great career and they still do. And I’m
really pleased with them. I think A&R men don’t really know what a hit
record is, none of us do, you think you do. You put a lot of money to find the
next Rage Against the Machine or whatever it is, you know. You bullshit and
play the political game. There was a whole lot of bunch of stuff that came
through my desk that I’ve missed and then there was stuff that had hits with
too. It’s a numbers game. Frank Zappa had a very good take on this. He said
that in the old days of doing records and A&R-ing a bunch of executives
would go: “I don’t understand this stuff. The kids are really into it? I don’t
know if it’s good. Do you think it’s good? Put it out. Let’s take a chance on
them”. Sometimes it would be successful, sometimes it wasn’t. But then these
young kids came along, and I was one of those too, and they started saying they
knew what was good for people to listen to. We were all better off before those
kids came along that thought they knew what was good for us, because they didn’t
know either. It became more corporatized then. It was more political, there’d
be more money grabbing, there’d be those young kids not knowing how to release
those hit records. I kind of agree with it, and I have to hold my hand up and
say "I was one of those guys". That’s the way the music industry works.
DZ: You’re quite versatile when it comes to
playing different types of music. Synthpop, progressive, folk, celtic… there’s
really no boundaries for you. If you were absolutely forced to limit yourself
to playing only one genre for the rest of your life, what would it be?
NB: [Sigh followed by a long pause] Okay, If I had
to play one genre for the rest of my life and I was going to make a living of
it, it would be jazz, because it’s something I can’t play, and therefore I
would have to learn it, and I would have to study it, because it’s like
classical music. It’s another language of its own. It’s a genre that stands
alone and has to be understood. It’s very demanding and it comes with many
aspects to it. I’ve always wanted to be able to play jazz and beatbox, and do
those styles of music, but because there’s no money in it, I haven’t. Jazz
musician by and large find it very hard to make a living and Miles Davis even said
jazz wasn’t paying much even when he was famous. So, you know, If I could make
a living as a jazz musician, it would be the one I’d choose because it’s one of
the most expressive, the most improvisational, on some level the most
demanding styles, because you need to have all the information at your disposal, you have
to have a great facility, be ready to go without rehearsals. So if I had to
pick one and it would afford me a steady income, it would be jazz, but it
wouldn’t, because you can’t make a living out of jazz.
DZ: I guess it would be just a hobby then.
Something you’d do for pleasure.
NB: Well, I wouldn’t do it then, because I have to
make a living. I have to bring money to my home, to my family, so that would
exclude that because I wouldn’t be able to do that. I don’t think I would play
music as a hobby. It has to be all or nothing for me. I have to do the whole
thing or none at all.
DZ: Looking at the whole list of groups you’ve
played in and all the side projects you’ve done, one has to ask: how do you
find the time for all of it?
NB: It’s not that difficult. It’s actually two
simple things: it’s thinking and time management. That’s all it is. If you
think about things and get them organized and manage it time appropriately, you
can do anything. I could do a lot more, but I choose not to, because I like to
have some time to get bored… but it’s not that much of a secret. If you could
really sit down and think in terms of logistics, what you need to do to make
something happen. It’s not that difficult to manage your time efficiently.
DZ: I must admit I never really cared about the
Chapman Stick. You’re the person that made this instrument attractive to me.
When I heard “The Darkness in Men’s Heart” I was massively impressed. Who was
the person that made this instrument attractive to you?
NB: The inventor of the Chapman Stick is a
gentleman who lives in California and he’s name is Emmett Chapman and he’s been
making that instrument since the 60s and he’s a good friend of mine, a great
inspiration, so he’s the gentleman who’s responsible for that.
DZ: On both covers of your albums you have this
weird character with some sort of screen or a mirror instead of a head, always
wearing a suit. What does he represent for you and does he have a name?
NB: Yes, he’s called the Mirror Man and he’s a
metaphor for religion. He’s a metaphoric religious image. He represents the
face of the Gods that we have created. He has no methods of communicating with
us, because he’s a construct. We created him. I created him. Therefore, if you
look at one of his faces, he has five if you look down on him, you will see
yourself and you will relate to that image between you and the reflection and
you will draw your own conclusions based on your ideas of what he is and what
you are. It’s a direct correlation between our creation of Gods and religion.
That’s where the Mute Gods come from, because, in my opinion, we are living in
the time where we have religious zealots and hate preachers and radicalized
individuals speaking out in the name of God, on his behalf, and yet God stays strangely
mute, he never says anything in response and that is the essence, the paradigm
of the Mute Gods.
DZ: I must say it’s the most well though
characterization of any character appearing on an album cover I’ve heard.
NB: I think it’s a very strong and compelling
image. I think it speaks volumes and I’m gonna use it consistently as a message
to carry across to the world, because it needs to wake up, and just religion
alone needs to wake up. We need to look at ourselves and see us. There is no
God. We are responsible for what we do in this world. We have sole stewardship
of this world and we’re gonna lose it, because of us, because of our stupidity.
DZ: What’s next for the Mute Gods? Will the
stay contradictory to their name?
NB: I’m sorry? Will they stay contradictory to
their name [laughs]? I’m working on the third record already and there will be
a third record if I can get it released within a year or just around a year.
This time next year I’d like to have the third record released. People ask me
if we’re going to play live and I really don’t know, because it depends on how
much of a market there is for us. If the audience wants to come see us and they
buy tickets, they buy the record, then I would put the band together live and
play some shows, but it’s too early to know.
DZ: Thank you for the interview and greetings
from Poland.
NB: Thank you, Dave.
Komentarze Facebook
Komentarze Disqus